Allerlei eerbewijzen kunnen geleerden te beurt vallen. Je kunt bekroond worden door je vakgenoten. De media kunnen je opvoeren als topprofessor, je kunt in de adelstand worden verheven, ze kunnen -dat gebeurt meestal wel pas na je dood- een straat naar je vernoemen.
De grote Belgische historicus Henri Pirenne kreeg ruimschoots zijn deel van erkenning en beroemdheid. Wat hem daarenboven ook nog te beurt viel, is dat de Gentse bakker waar hij zich zeer regelmatig van allerlei lekkers kwam voorzien, het favoriete gebakje van de hoogleraar tot een "Pirenneke" herdoopte. Ook na Pirenne's dood bleef die term nog ruime tijd gangbaar.
Dat, beste vrienden, is erkenning, dat is eerbetoon.
Het prentje: Ja, welke bakker was dat? Heeft één van de lezers oudere Gentse familieleden die licht op die zaak kunnen werpen? Alleszins: wij gokken op de even fantastische als betreurde bakkerij Bloch, hier afgebeeld in 1909. Het verhaal van de Pirennekes vind je in alle Pirenne-biografieën. Zo onder meer in die van Paul Morren, Henri Pirenne: historiograaf, 1862-1935.
5 opmerkingen:
Maar ook bakkerke Bloch is niet meer. Hij heeft zich omgeschoold tot verpleger en is -volgens zijn dochter- een gelukkig man.
Dus geen pirennekes meer, maar compreskes.
Als hij maar gelukkig is...
Zucht. Oude wondes worden opengereten met dit verhaal. Ik zie me nog staan om 6 uur totdat de bakkerij open ging...
Om Pirennekes te halen, anonimuis?
Dat was het grote nadeel van de bakkerij. Alles was zo verdomd lekker.In feite werd je depressief bij de keuze. Het was dan ook beter om later op de dag te gaan, waarbij natuurlijke selectie zijn werk had gedaan en je moest nemen wat er nog over was...
Een reactie posten