Enige vooroordelen ten aanzien van Roger Scruton waren de Redactie Boeken niet vreemd. Scruton is één van de weinige zelfverklaarde conservatieve filosofen en schuwt bovendien de provocatie niet. In een verder verleden kon je hem nog horen verdedigen dat bij verkiezingen ouders met kinderen recht hadden op meer stemmen en alleenstaande volwassenen op minder. Iets met belang hebben in en voor de gemeenschap en dat soort dingen. Hij was ook een tijdje aan de slag als lobbyist voor de tabaksindustrie, naar eigen zeggen om de burgerlijke vrijheden te verdedigen. Soms wist je ook niet helemaal of hij het meende: Scruton, die ergens op de buiten in Wiltshire woont, doet bijvoorbeeld enthousiast mee met de vossenjacht-te-paard. Voor een geboren en getogen stedeling, van zeer gewone komaf (Scruton is, zoals dat heet, uit een werkbroek geschud), een beetje een rare hobby. Allemaal dingen waar je hier ter redactie niet populair mee wordt.
En nu is er Green Philosophy. How to think seriously about the planet. Een evenwichtig, goed beargumenteerd boek, waarin Scruton uitlegt waarom conservatieven groen moeten zijn en groenen conservatief en waarin hij, wellicht ook tot zijn eigen verbazing, constateert dat een bepaald soort praktische anarchisten, die gewoon op kleine schaal daadwerkelijk anders proberen te leven, het bij het rechte eind heeft. Ook een interessant pleidooi voor de liefde voor het lokale, waar Scruton overigens het opmerkelijk lelijke woord oikofilie voor verzint.
Dus: interessant boek gelezen en vooroordelen weerlegd. Iedereen blij.
Het prentje: John Nash (1893-1977), The Cornfield, 1918.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten