Donald Byrd is dood. Byrds loopbaan leest als een geschiedenis van de jazz: hij begon in de swingband van Lionel Hampton, promoveerde naar Art Blakey's Jazz Messengers en speelde daarna met Thelonius Monk, John Coltrane, Sonny Rollins en Eric Dolphy. Na bop en hard-bop en post-bop en wat al nog niet meer groeide Byrd vervolgens moeiteloos door naar de funk-jazz. Met zijn beste studenten richtte hij de Blackbyrds op, scoorde monsterhits en vond tussendoor de acid-jazz uit. En dat allemaal in één mensenleven.
Trompettist Donald Byrd was een totaal atypisch jazzmuzikant. Hij moet, als je zijn middelste naam Toussaint l'Ouverture bekijkt, verwijzend naar de Haïtiaanse revolutionair die na een slavenopstand de eerste zwarte moderne staat leidde, vermoedelijk uit een intellectuele en militante familie stammen. Byrd behaalde een reeks masterdiploma's, waaronder eentje in de rechten van Columbia University, schreef een doctoraat en gaf les op sommige van de grootste Amerikaanse universiteiten. En dat, inderdaad, allemaal in één mensenleven.
De mooiste plaat die hij maakte -opgelet: subjectief oordeel- is het op het prentje afgebeelde Byrd in Hand, met onder meer saxofonist Pepper Adams. Uit dat magische jaar 1959 één van de fraaiste visitekaartjes ooit: Here Am I (muziekje).
4 opmerkingen:
Met zijn "Byrd in Hand"
komt men door het ganse land.
Die Zulma!
Heeft hij eigenlijk wetenschappelijke artikels geschreven, aan congressen deelgenomen, etc. etc.?
Dat is toch het enige wat telt, niet?
Het gaat om een "doctorate in music education" van Columbia University. Je zult dus in de gespecialiseerde pers van dat vakgebied moeten duiken om dat na te trekken, anonimuis.
Een reactie posten