Waarom het meestal niet zo geweldig interessant is als je, zelfs zeer gewaardeerde, kunstenaars hun mening hoort geven over de politiek:*
"Om op mijn reizen iets te leren van mijn ontmoetingen met anderen (wat een van de beste leerscholen is) zorg ik er altijd voor degenen met wie ik praat op de onderwerpen te brengen waarin ze het best thuis zijn. Want meestal zie je het tegendeel gebeuren: iedereen praat liever over andermans vak dan over dat van hemzelf, in de waan dat zoiets meer aanzien geeft."
Montaigne, 'Merkwaardig gedrag van sommige ambassadeurs', De Essays.Het prentje: Benjamin Heinrich Orth (1803-1875), Drei Freunde, 1835.
*. Het omgekeerde geldt natuurlijk ook. Politici die zich wagen aan uitspraken over kunst: vrijwel nooit het onthouden waard.
2 opmerkingen:
De Jezuiet in pst?
Die is niet helemaal duidelijk, anonimuis. Dat behoeft enige toelichting.
Een reactie posten